نگاهی به بهترین کارگردانان جهان سینما
کوئنتین تارانتینو؛ مردی که مستقیما وارد سینما شد
کوئنتین جِروم تارانتینو(Quentin Jerome Tarantino) در 27 مارس 1963 در آمریکا متولد شد و حضور او در عرصه‌ی سینما شباهت زیادی به بیت مشهور «نگار من که به مکتب نرفت و خط ننوشت» دارد؛ فردی که از اشتغال در مرکز اجاره‌ی فیلمی وارد دنیای سینما شد و خیلی سریع به شهرتی افسانه‌ای دست یافت.
تارانتینو به دلیل روایت فیلم‌های غیرخطی در آثارش توانست مسیر زندگی حرفه‌ای خود را مشخص کند و خیلی زود به یک از سینماگران پست مدرن تبدیل شد. او بارها در مصاحبه‌ها اعلام کرده است که خود را یکی از مریدان مکتب مارتین اسکورسیزی می‌داند.
از اجاره دادن فیلم تا حضور در سینما
کوئنتین تارانتینو در 15 سالگی خانه را ترک کرد تا به علایقش برسد و در اوایل دهه‌ی 80 به همراه دیگر دوستان علاقه‌مندش به سینما در یک کلوب اجاره‌ی فیلم شروع به فعالیت کرد. او در این مرکز همواره فیلم‌هایی را به دیگران پیشنهاد می‌داد که خودش عاشق آنها بود و بارها آنها را تماشا کرده بود. او استاد الهام گرفتن از اطراف خود است و به همین دلیل تماشای فیلم‌ها فرصتی را برای او ایجاد کند تا از سکانس‌های دلخواهش الهام بگیرد.
در همین مکان بود که به دلیل تماشای فیلم‌های بسیار تصمیم گرفت نمایشنامه‌ای بنویسد و مدتی بعد آن را ساخت. او همیشه در مواجه با این پرسش که آیا برای فیلمسازی به دانشگاه رفته یا در مدرسه‌ی سینمایی تحصیل کرده پاسخ می‌داد: «من مستقیما وارد سینما شدم.»
دهه‌ی 90 و اوج فیلمسازی تارانتینو
بسیاری از منتقدان آثار ادبی و سینمایی معتقدند که نخستین آثار این هنرمندان در زمره‌ی بهترین آثار آنها قرار دارد و با توجه به این جمله باید گفت که تارانتینو نیز مستثنی از این قاعده نیست.
بهترین سالهای فیلمسازی این کارگردان در دهه‌ی 90 رخ داد و نخستین فیلم مستقل او با نام «سگ‌های انباری» در این دهه ساخته شد به طوری که برخی آن را «بهترین فیلم تمام اعصار» نامیدند.
پس از بدست آوردن شهرت از نخستین فیلمش، تارانتینو در سال 1994 جسورانه‌ترین فیلمش را ساخت که در زمره‌ی 20 فیلم برتر جهان قرار دارد. «داستان عامه‌پسند» با ساختار روایت غیرخطی و پرداختن به زندگی آدم‌های تبهکار موفقیت بزرگی برای این کارگردان بود. او با این فیلم توانست نخل طلای جایزه‌ی کن را بدست آورد و بهترین فیلمنامه‌ی جایزه‌ی اسکار را نیز از آن خود کرد.
پرداختن به «خشونت» در فیلم‌هایش
از سال 2000 به این سو سینمای تارانتینو وارد فاز خشونت می‌شود و آثار همچون «بیل را بکش 1» و «بیل را بکش 2» را ساخت. همچنین فیلمی با حضور «برد پیت» با عنوان «حرامزاده‌های بی‌آبرو» را ساخت.
«شهر گناه» و «ضد گناه» نیز دیگر آثار این فیلمساز در در فاصله‌ی زمانی بین 2000 تا 2010 بود. وجه ممیز این آثار خشونت است که بعدها در سینمای تارانتینو بیشتر بازتاب پیدا کرد.
مسئول ترویج خشونت
«هشت نفرت‌انگیز» و «جنگجوی آزاد شده» از آثار مهم تارنتینو در دهه‌ی اخیر است؛ فیلم‌هایی که به دلیل خشونت فراوان و ساختگی مورد انتقادات فراوان قرار گرفت. همزمان با اکران این فیلم‌هایش حوادثی تروریستی در مدارس آمریکا رخ داد که برخی مقصر آن را ترویج خشونت در سینما می‌دانستند.
از این رو تارانتینو در سیبل انتقادات قرار گرفت زیرا آثار او مروج خشونت بود اما او در مواجهه با این پرسش اعلام کرد که «استفاده از سلاح به سلامت ذهنی افراد» مربوط می‌شود نه نمایش فیلم.
چون که شصت آمد نشست آمد
به غیر از فیلم‌ها و علایق عجیب این فیلمساز آمریکایی، او بارها اعلام کرده بود که پس از شصت سالگی ازدواج خواهد کرد و پس از آن دیگر فیلم نخواهد ساخت و پس از آن به نوشتن رمان خواهد پرداخت.
او در سال 2018 و اندکی پیش از وعده‌ی داده شده ازدواج کرد و آخرین فیلم او «روزی روزگاری هالیوود» است.
این کارگردان آمریکایی علاقه‌ی بسیاری به فیلم‌های 35 میل‌متری دارد و به همین دلیل در سال 2010 سینمایی را در لس آنجلس خریداری کرد و صرفا به نمایش فیلم‌های 35 میلی‌متری پرداخت و اعلام کرد: تا وقتی پولدار و زنده هستم فقط این نوع فیلم‌ها در این سینما پخش خواهد شد.
علاقه‌ی بسیار به فیلم‌های نوستالژیک
تارانتینو در یکی از مصاحبه‌هایش درباره‌ی فیلم‌هایی که دوست دارد، نام این فیلم‌ها را بر زبان آورده بود: اینک آخر الزمان، فرار بزرگ، آرواره‌ها، راننده تاکسی، خوب، بد زشت و منشی همه کاره‌ی او.
او «اینک آخرالزمان» اثر مل گیبسون را یک شاهکار سینمایی می‌داند و علاقه‌ی بسیاری به این فیلم دارد.
دیدگاه های کاربران