معرفی سریال (The Gentlemen)
گای ریچی، کارگردان مشهور بریتانیایی، با سریال The Gentlemen در نتفلیکس بار دیگر به دنیای جنایتکاران شیک و دیالوگهای پرسرعت بازگشت. اما این بار نه در قالب فیلم سینمایی، بلکه در فرمت سریال. این سوال برای بسیاری از طرفداران فیلم ۲۰۱۹ مطرح است: آیا سریال توانسته جادوی فیلم اصلی را حفظ کند؟
داستان متفاوت، دنیای آشنا
نکته جالب درباره سریال The Gentlemen این است که اصلاً دنباله مستقیم فیلم نیست. سریال داستان کاملاً جدیدی را روایت میکند که البته در همان جهانبینی و فضای فیلم اصلی اتفاق میافتد. در حالی که فیلم ۲۰۱۹ روایتگر ماجراهای میکی پیرسون (بازی متیو مککانهی) در امپراتوری ماریجوانای لندن بود، سریال بر روی ادی هالستد (تئو جیمز) تمرکز دارد که به طور ناخواسته وارد دنیای جنایتکاری میشود.
این تصمیم هوشمندانه به گای ریچی اجازه داد تا بدون محدودیتهای دنبالهسازی، فضای خلاقانهای برای خود بسازد. سریال میتواند از المانهای محبوب فیلم استفاده کند، اما در عین حال داستان تازهای را بگوید که هیچ وابستگی الزامی به فیلم ندارد.
دیالوگنویسی سریع: امضای گای ریچی
سبک منحصربهفرد دیالوگنویسی
یکی از شاخصترین ویژگیهای سبک گای ریچی، دیالوگهای سریع، باهوش و طنزآمیز است. در هر دو فیلم و سریال، شخصیتها با سرعت نور حرف میزنند، اصطلاحات خیابانی لندن را به کار میبرند و جملات را با لحنی طعنهآمیز ادا میکنند. این سبک منحصربهفرد باعث میشود حتی سادهترین مکالمهها هم سرگرمکننده و قابل نقلقول باشند.
گسترش دیالوگها در فرمت سریالی
در سریال، این سبک نه تنها حفظ شده، بلکه گسترش یافته است. فرمت سریالی به ریچی این امکان را داده که زمان بیشتری برای توسعه دیالوگها و تعاملات شخصیتها اختصاص دهد. صحنههای مکالمهای که در فیلم ممکن بود در چند دقیقه خلاصه شوند، در سریال فضای تنفس دارند و به بیننده اجازه میدهند با کاراکترها بیشتر آشنا شود.
طنز بریتانیایی خشک: ریشههای فرهنگی
طنز بریتانیایی در هر دو اثر به وضوح حس میشود. این نوع طنز که بر پایه کنایه، طعنه و واکنشهای کمحجم استوار است، در دنیای جنایتکاران شیکپوش گای ریچی کاملاً جا افتاده. در سریال، موقعیتهای خندهدار اغلب از تضاد بین دنیای اشرافی و جهان زیرزمینی جنایت به وجود میآید.
ادی، شخصیت اصلی سریال، کسی است که از دنیای اشرافیت به دنیای جنایت کشیده میشود. این تضاد فرصت بینظیری برای طنز خلق میکند. صحنههایی که ادی با لهجه و رفتار اشرافی خود در میان گانگسترها قرار میگیرد، از بهترین لحظات کمدی سریال هستند. همین حس تضاد در فیلم هم وجود داشت، اما در سریال با زمان بیشتر، عمیقتر کاوش شده است.
فرمت سریالی: فرصت یا چالش؟
مقایسه زمان روایت
یکی از بزرگترین تفاوتهای سریال با فیلم، زمان روایت است. فیلم The Gentlemen با مدت زمان حدود ۱۱۳ دقیقه، داستان فشرده و پرسرعتی داشت که هر لحظهاش پر از رویداد بود. سریال با ۸ اپیزود، فضای بیشتری برای توسعه شخصیتها و لایههای فرعی داستان دارد.
مزایا و معایب فرمت طولانی
این امر هم مزایا و هم معایبی دارد. از یک طرف، شخصیتهای فرعی مثل سوزی گلس (کایا اسکودلاریو) عمق بیشتری پیدا میکنند و روابط بین کاراکترها واقعیتر به نظر میرسند. بیننده فرصت دارد با انگیزهها، ترسها و آرزوهای هر شخصیت آشنا شود. از طرف دیگر، گاهی ریتم داستان کند میشود و آن احساس فشردگی و انرژی فیلم کمی کمرنگتر است.
بصریسازی و کارگردانی: تداوم زیباییشناسی ریچی
عناصر بصری مشترک
گای ریچی در هر دو اثر از رنگبندی خاص، فریمهای متقارن و تدوین سریع استفاده کرده. سریال همان زیباییشناسی سینمایی فیلم را دارد: صحنههای اکشن تدوینشده با ریتم موسیقی، استفاده هوشمندانه از اسلوموشن، بازی با زاویه دوربین و انتخاب دقیق موسیقی بریتانیایی که با فضای داستان هماهنگ است.
محدودیتهای بودجه تلویزیونی
البته بودجه تلویزیونی نمیتواند با بودجه سینمایی رقابت کند، اما سریال در محدودیتهای خود عالی عمل کرده است. صحنههای اکشن شاید به اندازه فیلم مجلل نباشند، اما همچنان سرگرمکننده، خلاقانه و با هویت مشخص ریچی هستند. تدوین، رنگبندی و انتخاب موسیقی در سریال نشان میدهد که کارگردان کنترل کامل بر اثرش داشته است.
بازیگران: چهرههای جدید، استعداد آشنا
در حالی که فیلم با بازیگران مطرحی مثل متیو مککانهی، چارلی هانام، کالین فارل و هیو گرانت درخشید، سریال روی چهرههای نسبتاً جدیدتری مثل تئو جیمز و کایا اسکودلاریو تکیه کرده. این انتخاب به سریال کمک میکند تا هویت مستقل خود را پیدا کند و در سایه ستارههای بزرگ فیلم قرار نگیرد.
تئو جیمز در نقش ادی هالستد عملکرد قدرتمندی دارد و توانسته کاراکتری جذاب و قابل همذاتپنداری بسازد. بقیه بازیگران هم از پس نقشهای خود به خوبی برآمدهاند و کمیسترین آشنای سبک ریچی را در بازیشان حفظ کردهاند.
نتیجه: دو اثر، یک روح
سریال The Gentlemen نه یک کپی از فیلم است و نه یک دنباله ساده. این اثر تلاش موفقی است برای انتقال سبک و روح گای ریچی به فرمت سریالی. اگر فیلم ۲۰۱۹ را دوست داشتید، احتمالاً سریال هم شما را راضی خواهد کرد، البته با این انتظار که ریتم کمی آرامتر و فضا برای توسعه کاراکتر بیشتر است.
برای طرفداران سینمای جنایی بریتانیایی، دیالوگهای باهوش و طنز خشک، این سریال یک تماشای الزامی است. ریچی ثابت کرده که میتواند جادوی خود را هم در سینما و هم در تلویزیون به نمایش بگذارد.
